Onze Mette, de sneeuwbengaal, ( Dit Verhaal is van Carin,die Mette bij ons heeft gekocht )
We waren al wat langer op zoek naar een katje wat de uiterlijke kenmerken had van een wilde kat. Eerder hadden we twee Sokokes gehad, een katertje en een poesje. Super katjes.
Mette kwam in een groep katten terecht. Main Coons, Turkse Angora's, Britse Korthaar, Oosterse korthaar en Europese kortharen (vondelingen en aanlopers). Eigenlijk niet echt verantwoord om er nog eentje bij te nemen. Maar ik wilde zo graag...
In mijn praktijk voor psychologie voelde ik me ondanks alle cliënten toch wat eenzaam. De mensen kwamen even en gingen dan weer. Zou Mette de dagen met we willen doorbrengen daar? Kantooruren in de praktijk, twee keer per dag een autorit van 35 minuten en 's avonds, 's nachts, weekenden en vakanties thuis bij de rest van de kattenfamilie en de honden.
Een plaats waar hij vrij in een flinke tuin kon rondsjouwen. In de praktijkruimte alleen in een kamer met mij en om het uur vreemde mensen?
Het katertje ging met ons naar huis en vanaf het eerste begin voelde hij zich zowel thuis, als in de auto als in de praktijk als een vis in het water. Hij vond het allemaal goed en gezellig. Later ook in drukke winkelstraten en boutiques.
In de auto lag hij op de hoedenplank of op de bijrijdersstoel. Er stond een kattenbak achterin voor het geval dat.
We deden samen allerlei dingen die niet mochten. Tijdens het rijden liep hij los rond in de auto, kwam hij op schoot liggen, of ging hij helpen met sturen. Dit regelmatig ook tot groot vermaak van medeweggebruikers
In het begin liep ik vanaf de parkeerplaats netjes met Mette in een mandje naar het gezondheidscentrum waar de praktijk gevestigd is al snel lag hij in mijn nek en liepen we zo samen naar het werk. Op deze manier met me mee gaan zou uitgebreid worden. De gewone boodschappen, leuke boodschappen in andere steden en bezoekjes onder andere aan het bejaardencentrum waar mijn moeder verbleef.
De cliënten waren helemaal blij met de nieuwe aanwinst. Ondanks dat het niet mocht van mij nam menigeen hem toch op schoot. Als ik even op de gang koffie ging halen en terug kwam werd hij wel eens vlug van schoot gezet. Een verontschuldigend lachje. "Ik weet dat het niet mag maar ik kan het echt niet laten". Een aantal die zich meer op hun gemak voelde bij me, weigerde hem van schoot af te zetten.
Ook kwam er door de tranen een lach tevoorschijn, vanwege de capriolen van Mette. (Mensen brachten ook wel speeltjes voor hem mee.)
Hij werd geschilderd, soms ook met een geweldig portret als resultaat en was er teleurstelling wanneer hij er een keer niet bij was. Alleen met mij was voor de mensen toch niet echt gezellig .Later zou Mette ook los op onze schouders mee gaan shoppen in Hasselt. In de boutique waar we vaker kwamen, liep hij los in de winkel tussen de kledingrekken door terwijl wij naar iets leuks zochten. Als we in de Albert Heijn niet met de hond ( ook als het een pup was en we hem droegen) binnen mochten, met Mette was het geen enkel probleem. De dame van de videotheek stond er op te kijken of hij er bij was wanneer we films uitzochten. Helemaal verliefd op Mette en hoe hij zich gedroeg heeft zij ook een katje gekocht. Geen bengaal maar toch een super leukerd waar ze nog steeds erg blij mee zijn.
Er valt nog heel veel meer over de avonturen van Mette te vertellen. Maar samengevat gaf hij alleen maar vriendschap, gedroeg hij zich zowel als een katje als een trouw hondje en maakte hij de mensen blij en aan het lachen.
Lieve lieve Mette ❤️